Odastraat 16

Het is het huis waar ik ter wereld kwam, waar ik voor het eerst van me liet horen, mijn eerste stapjes zette en waar ik een heerlijke kindertijd en jeugd heb gehad. Hoe wreed de buitenwereld soms ook kon zijn, hier voelde ik me thuis en geborgen. Het was mijn thuishaven.

Later vertrok ik naar mijn nieuwe thuis in Breda maar altijd bleef de Odastraat een plek om terug te keren en thuis te komen. Zevenenvijftig jaar lang. Mijn hele leven.

Na vandaag is het niet meer de plek waar ik naar terug kan gaan. Maar terwijl ik het laatste rondje door het huis loop voel ik dat het goed is. Het is oké zo.

Voor de aller allerlaatste keer trek ik de deur in het slot. Ik zeg de buren gedag, stap in mijn auto en ik rij, met een laatste druk op de claxon, de straat uit. Ik kijk nog een keertje achterom, met een beetje dubbel gevoel dat wel, maar wat vooral overheerst is een groot gevoel van dankbaarheid dat ik zo lang zo’n fijn (tweede) thuis heb gekend.

Daaag 💖